In gesprek

Een winteravond. Alleen thuis. 
Een boek ligt verlekkerd naar mij te 
lonken, maar tot lezen kom ik niet want 
ineens is de pijn daar. 'We moeten praten', 
zegt hij. 'Praten?' reageer ik, 'praten is 
voor dames en heren die hun huwelijk  
willen redden. Laat me met rust. Ik spreek
niet met de vijand. Jij bent mijn leven inge-
slopen. Als een ongenode gast heb je bezit
genomen van mijn lichaam, mijn gedachten,
mijn levenslust. Je kroop onder mijn huid
en tussen mijn botten. Als een indringer in
niemandsland. Ik krijg geen vat op je. Alles,
alles heb ik voor je over gehad. Je onder
handen laten nemen door de beste doktoren.
Maar je gaf niet thuis. Jij vergalde mijn feestjes,
mijn vakanties. Sloeg mijn zelfvertrouwen aan
diggelen. Liet me keer op keer intens verdrietig
achter. Verlopen en verlaten. Wij zijn niet "on
speaking terms".' 'Ja', zegt de pijn, 'dat zijn we
wel. Ik heb je namelijk ook veel gegeven. Door
mij ben je weer gaan schrijven. Ontdekte je
dat dat je zo gelukkig maakt. Heb je meer rust
genomen. De stilte in jezelf gevonden. Houd
je nog meer van Frank Boeijen zijn liedjes.
Wat denk je? Kunnen we de strijdbijl begraven?
Of gaan jij en ik vechtend ten onder?'
'We gooien het op een akkoordje', zeg ik. 'Jij
komt wat minder vaak langs, maar als je komt,
dan laat ik je binnen. Hang ik je jas op, dek de
tafel en schuif een stoel voor je bij. Dan luisteren
we naar elkaar. Tonen respect en begrip. Geen
huwelijk maar een LAT-relatie.
Deal?'
'Deal!' 

Overzicht Columns

Terug naar Columns