Fuck het cynisme!

‘Fuck de passie!’ kopt de cover van ‘Intermediair’.
Nieuwsgierig blader ik door naar het artikel.
Ik lees dat tegenwoordig iedereen een passie heeft,
of er op z’n minst één moet hebben. Of je nu danst,
zingt, poppen spaart of modelvliegtuigjes bouwt,
doe het met passie. Toch, zo zegt de schrijfster,
zijn er maar weinig mensen die kunnen leven van
hun passie. Vaak verdwijnt de hartstocht als
je passie je werk wordt. Slechts twaalf procent van
de mensen die van hun hobby hun beroep maakten,
houdt een twinkeling in de ogen en een warm gevoel
in het hart. Het overgrote deel verzandt toch weer
in verplichtingen, in minder leuke zaken die zich
aandienen in de zo gewenste job. Ik denk aan mijn
eigen toekomst. Diploma op zak, goede
stages gelopen en nu starter op de arbeidsmarkt.
Passie voor het schrijven staat hoog in mijn vaandel.
Maar vind ik het over een jaar nog leuk? Krijg ik
boeiende opdrachten? Als ik de kenners moet geloven
is de journalistieke markt verziekt en op sterven na
dood. Die kenners maken me treurig. Ze zijn cynisch
en ik weiger ze te geloven. Als je goed bent, lef en
vooral liefde voor het vak hebt, dan red je het!
Ik zie het bij een bevriende journaliste. Ze is volledig
autodidact, niet meer de allerjongste, maar
ze is nieuwsgierig, getalenteerd en krijgt de mooiste
klussen. Ik mocht met haar mee naar een bijzonder
interview; een molenaar, die zo mooi vertelde over
het meel, de wind en de wieken. Hij ontroerde mij.
Zijn ogen hadden nog steeds een twinkeling en zijn
hart stond nog altijd in vuur en vlam. Ik hoop zo dat
ik, net als de molenaar, passie voor mijn vak mag houden.
Want zonder passie word je zuur, zielig en uiteindelijk
hartstikke ziek. Dus houd het vuur alsjeblieft brandende.
Laat de rivier eindeloos stromen.
En fuck het cynisme!

Overzicht Columns

Terug naar Columns